اشعار

در کوچه تو پرچم روضه به سرم خورد            یک کاسه پُر خون غمت را جگرم خورد

بـا ذکـر شـمـا تـا بـه خـدا اوج گـرفـتـم            در موقع توبه پر فطرس به پرم خورد

رونق هر صبح و هر شام محرم شد حسین            بازدم شد یا ابوفـاضل ولی دم شد حسین

نـام او با هـر دل آشـفـتـه بـازی می‌کـنـد            بهترین نقش و نگار روی پرچم شد حسین

به اذن حـضرت مـولا شدم کـبـوتر تو            که بـال و پر بـزنم پای روضۀ سر تو
ببخش با پر زخمی، به زحـمت افـتاده            لـبـاس نـوکـریـم را بـریــده مـــادر تـو

می‌نـویسم ای‌دل و دلـدار، ممـنونم حسین            این‌که بر سوگ توام بیمار، ممنونم حسین

من غباری بودم و مهر تو دستم را گرفت            پـر کـشـیدم تا حـریم یـار، ممـنونم حسین

غـمخـوارِ کـربلا غم عالم نمی‌خورد            دنـیایِ بی‌حـسین به دردم نمی‌خـورد

هرکس که خورد نان تو جایی نمی‌رود            هرکس که خورد داغِ تو را غم نمی‌خورد

ذکـر لـب انـبـیـاء حـسـیـن عـلیه‌السلام            اعـظـمِ اسـم خـدا حـسـیـن عـلیه‌السلام

فیض دمادم حسین هـستی خاتم حسین            کیست مِنَ المُصطَفی حسین علیه‌السلام

به دل، عشق تو واکرده‌ست معبرهای بسیاری            رقم خورده‌ست با دستت مقدّرهای بسیاری

چنان در دلربایی‌های خود جذّابیت داری            که در بند تو افـتادند دلبـرهای بسیاری

تو چون طلیعهٔ صبحی، به شب سرانجامی            به سـیّـئـات دل ما تـویـی که فـرجـامـی

نه ساعتی و نه سالی که قرنهاست حسین            تـویی که مـثـلِ خـداونـد لـطـفِ مـادامی

از همه پا خورده‌ام در این جهان الّا حسین            هر بهاری می‌شود آخر خزان الّا حسین

من تهی دسـتم، فقـیرم، بیـنوایم، بی‌کسم            کیست تا یاری کند ای ناتوان الّا حسین

بی‌تو باحـال پریشان و خرابم چه کـنم            با دل سـوخـته و چشم پُر آبـم چه کـنـم

کعبه را دور ضریحت به طواف آوردی            من که دور از حرمت در تب و تابم چه کنم

در سر ما نوکران غیر از هوای روضه نیست            زندگی درد است آنجا که بنای روضه نیست
از اذان صبح هستی تا غروب زندگی            نغمه‌ای خوشتر به گوشم از صدای روضه نیست

پـای قـرار عـاشـقـی‌ات سـر گـذاشـتی            از هرچه بهـتر است تو بهـتر گذاشتی
می‌خواستی که دل ببری از گدای خود            این کـار را به عـهـدۀ اکـبـر گـذاشـتی

عشقِ تو در دو جهان غرق امیدم می‌کند            چشمت از دیگر طبیبان نا امیدم می‌کند

کنج هیئت، زیر پرچم، وعدۂ دیدارِ ماست            مـادرت می‌آید و غـرقِ امـیـدم می‌کند

پرچمت سایۀ روی سر این نوکرهاست            بال جبریل امین شهپر این نوکرهاست
گر بـرادر شـده‌ام با هـمۀ سیـنـه زنـان            چون که زهرا همه جا مادر این نوکرهاست

روشن شد از چراغ حسینیه طور اشک            خورشید غبطه می‌خورد اینجا به نور اشک

داودهـای مـرثــیـه از راه مـی‌رسـنـد            با آیـه‌های تـشنه لبی از زبـور اشک

از سرورِ هر دو عالم نزد ما غم بهتر است            گریه بر تو از نماز نیمه شب هم بهتر است

واقعاً اشک براى روضه چیز دیگرى است            در سلوکِ ما فرات از آب زمزم بهتر است

از ازل در سر من میل تـماشای تو بود            داشتم هر چه به دل جمله تمنای تو بود

آنچه در وقـت نمازم کمرم را خـم کرد            سجده بر حق به سرِ تربت اعلای تو بود

مائیم و فقـط روضۀ ارباب و دگر هیچ            چشمان پُر آب و دل بی‌تاب و دگر هیچ

چون روزنه‌ای چشم فرو بسته از عالم            وابستۀ خورشید جهـان تاب و دگر هیچ

برای خیر من همیشه فـتح باب می‌کنی            به رسم بنده پروری مرا خطاب می‌کنی

بـساط خـانۀ کـرم هـمـیشه فـرق می‌کند            دعا نکرده هم مرا تو مستجاب می‌کنی

دلم از روز ازل خورده به نامت ارباب            کن دعا تا که شوم عـبد مدامت ارباب

گر دهی یا نـدهی حـاجت من می‌دانی            تا قـیـامت شـده‌ام عـاشق نـامت ارباب